اگر برای کودکانی چون مهدی نگرانیم باید مجلس را تشویق کنیم تا این لایحه را تصویب کند و نمایندگان مجلس را متوجه این کودکان کنیم و اجازه ندهیم آنان را نادیده بگیرند.

ما باید به نمایندگان خود بگوییم که تا این کودکان ایرانی و غیرایرانی که ایران را خانه خود می‌‌دانند، آنگونه که لایقشان است به مدرسه بروند، غذای خوب بخورند و سرپناهی داشته باشند، ساکت نمی‌نشینیم.

ایران عضوی از خانواده جهانی است و بنابراین ما باید از ارزش‌های مشترک کنوانسیون حقوق بشر پیروی کنیم. این وظیفه ما در برابر بشریت است.

به راستی چگونه می‌توانیم شب‌ها آرام سر بر بالین بگذاریم با علم بر اینکه هزاران کودک مثل مهدی شبی ناآرام و پر از رنج را سپری می‌کنند - سرما، گرسنگی و رویای آینده‌ای روشن که شاید هیچگاه به واقعیت نپیوندد؟

پس بیایید تا روزی که این رویا به حقیقت بپیوندد، آرام ننشینیم.